محلهٔ استاد شهریار یکی از محلات عشایرنشین شهرستان زرقان است که به پاس نام سید محمّدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، (شاعر ایرانی بود که به زبان‌های فارسی و ترکی آذربایجانی شعر سروده است)  و یاد استاد شهریار، به این نام مزین شده است. ساکنان این محله ترک‌زبان (ترک قشقایی) بوده و مردمانی خون‌گرم، صمیمی و مهمان‌نواز به شمار می‌آیند.

در اوایل انقلاب بدلیل سکونت قوم ترک، این محله ترک آباد نام داشت که بعدها به محله شهریار تغییر پیدا کرد لذا محله شهریار دارای طائفه های بزرگ و نامی ایل بزرگ قشقایی می باشد.

 

 پیشینه و شکل‌گیری:

پیدایش محله شهریار به سال ۱۳۴۱ هجری شمسی بازمی‌گردد؛ زمانی که تقریبا پنج خانوار از عشایر کوچ‌نشین ایل قشقایی در دامنه‌های کوهپایه و در مجاورت زمین‌های زراعی اقدام به ساخت‌وساز و اسکان دائم کردند. این هسته‌ی اولیه، به تدریج گسترش یافت و با استقرار جمعیت بیشتری از عشایر، روند توسعهٔ محله سرعت گرفت.  

از سال ۱۳۸۱ به بعد، روند توسعه شهریار رشد چشمگیری پیدا کرد و با شهرستان شدن زرقان، این رشد به اوج خود رسید.

 

موقعیت جغرافیایی:

محله شهریار در فاصلهٔ ۲۴ کیلومتری شمال شیراز و در مجاورت بزرگراه شیراز–اصفهان قرار دارد. منطقهٔ شهریار در دامنه‌های رشته‌کوه زاگرس واقع شده و شیب عمومی اراضی آن از جنوب به شمال است؛ به همین دلیل مسیر حرکت آب‌های سطحی نیز در همین جهت می‌باشد.  

از نظر مجاورت‌ها، ضلع شمال‌غربی شهریار به شهر لپویی، ضلع شرقی به شهر زرقان، شمال‌شرقی به شهرستان مرودشت و جنوب‌غربی آن به شهر شیراز محدود می‌شود.

 

امکانات و ظرفیت‌ها:

محله شهریار از زیرساخت‌ها و خدمات رفاهی چون آب، برق، گاز و تلفن برخوردار است. بیشتر مردم در کارخانه‌های اطراف یا شهرک‌ صنعتی آب باریک به کار مشغول‌اند.  

از جمله صنایع دستی سنتی این محله می‌توان به **قالی بافی، گبه بافی و گلیم بافی** اشاره کرد که در گذشته رونق فراوانی داشته و توجه گردشگران داخلی و خارجی را جلب می‌کرد. با این حال، امروزه این هنرهای اصیل در میان نسل جوان کمرنگ‌تر شده و در حال فراموشی است.

 

جمعیت:

جمعیت محله شهریار حدود **۵۵۰۰ نفر** برآورد می‌شود